12 Genç, 12 Yürek, 12 Can

Görev başında, gözleri ufka dönük, kalpleri vatana emanet 12 genç… Bu kez savaşın değil, ihmalin kurbanı oldular. Metan gazı; sessiz, sinsice geldi. Ne siren çaldı, ne alarm… Sadece bir anda durdu her şey. Hayat, nefes, umut… Şimdi biz konuşmalıyız, çünkü onların sesi artık çıkmayacak.

Hiç kolay değil. Her biri ayrı şehirlerden gelmişti. Kimisi doğudan, kimisi batıdan… Ama hepsinin yüreğinde aynı sevda vardı: Vatan!

Yıllardır bu topraklarda şehit haberlerine “alıştık” denir ya, aslında hiçbirine alışılmaz. Her haber, yürekte yeni bir yara açar. Her fotoğraf, gözlerde bir başka yaş bırakır. Çünkü bu coğrafyada çocuklar, vatan sevgisiyle büyütülür. Daha ilkokulda İstiklal Marşı’yla başlar hayatlarına, asker selamıyla uğurlanırlar. O yüzden bir asker, sadece bir asker değildir; o, hepimizin evladıdır. Kimi zaman kardeşimizdir, kimi zaman komşumuzun oğludur, çocukluk arkadaşımızdır… Bazen bir şehidin adı, kendi evimizin duvarına asılı bir fotoğrafta can bulur.

Bu kayıp sadece 12 canın değil, aynı zamanda 12 hayalin de yok oluşudur. İçlerinden biri belki nişanlıydı, biri baba olacaktı. Biri, memleketine dönüp çiftçilik yapma hayali kuruyordu. Biri, annesine ev almanın planlarını yapıyordu. Şimdi tüm o planlar, sessizliğe gömüldü.

Onlar artık aramızda değil belki, ama isimleri birer bayrak gibi dalgalanıyor göğsümüzde. Ve biz o bayrak yere düşmesin diye yaşamak, unutmamak ve unutturmamak zorundayız.

Ruhları şad, mekânları cennet olsun.