Yetmedi mi?

Bugün yine acı bir haberle uyandık...
Evet, 12 şehidimiz var.

12 ev... 12 ocağa düşen ateş...

12 anne, 12 baba... gözyaşlarıyla uyuyacak bu gece, uyuyabilirlerse...

Her şehit haberinde içimiz yanıyor ama sonra unutuyormuşuz gibi devam ediyoruz.
Sahi, ne zaman bitecek bu?

Her defasında "barış" diyoruz ya...

Ama barışa hep bir mermi sıkılıyor sanki. Sinsi, sessiz ama ölümcül...

Bir annenin feryadına tanık oldun mu hiç?

Tanık olmaya gerek yok aslında, bir annenin göz yaşı, sessiz bakışı bile anlatır her şeyi.

Bugün 12 annenin kalbi parçalandı.

Ve 12 babanın gururla taşıdığı evlat, artık yok.

Geriye sadece mezar taşlarında yazan yazılar, isimler ve "vatan sağ olsun" diye zorla kurulan cümleler kalıyor.

Peki ya milyonlarca insanın yüreğindeki o sessiz sızı?

Onlar da konuşmuyor artık. Çünkü ne desek boş geliyor.

Ama susmak da yetmiyor.
Evet... belki de en acı olan bu: Ne desek eksik, ne yapsak yetersiz.

Yeter değil mi artık?

Gerçekten yeter...

Çünkü artık kelimeler yetmiyor, sabırlar tükeniyor.

Bu topraklar barışı hak etmiyor mu?

Her mermiyle, bir bombayla bir gazla düşen her evlatla, biz de biraz daha eksiliyoruz.

Bugün sadece 12 can değil, bir ülkenin umudu da şehit oldu...

Yeter artık. Anaların gözyaşı toprağa değil, yüreğimize düşüyor.

Ve biz, her seferinde bir parça canımızı daha kaybediyoruz.