Bir Telefon, Bir Yürek, Bir Umut

Bazen bir telefon sesi yeter...

Bir yüreğin bir başka yüreğe “yalnız değilsin” demesi için.

Geçtiğimiz gün Elazığ’da düzenlenen “Gazze İçin El Ele” kampanyasında yaşanan tam da buydu.

Bir şehir, binlerce kişi, ekranın  karşısında aynı duyguda buluştu.

Kimi sessizce bir SMS gönderdi, kimi ismini vermeden bir zarf uzattı.

Kimi ise elini taşın altına koydu, kamuoyunun önünde örnek oldu.

Vali, vekil, başkan, komutan, memur, esnaf, öğrenci…

Unvanlar silindi o akşam. Geriye sadece “insanlık” kaldı.

Biliyoruz, yardım kampanyaları her zaman tartışılır.

"Reklam mı?", "Şov mu?" diye soranlar olur. Olmalı da.

Ama bu kez başka bir şey vardı o yayında…

Samimiyet.

Evet, o gözlerden taşan, cümle aralarına sızan, sesi titrek bağışçılarda hissedilen gerçek bir samimiyet…

20 milyon lira kolay toplanmaz. Hele bu ekonomik koşullarda.

Ama demek ki kalpler hâlâ yumuşak, eller hâlâ açık, gözler hâlâ uzağı görebiliyor.

Gazze’ye uzanan bu yardım sadece bir nakdi destek değil, aynı zamanda bir vicdan manifestosu.

Evet, daha fazlası yapılabilir.

Ama bugün bir adım atıldı.

O adımı küçümsemek değil, büyütmek gerekir.

Çünkü iyilik bulaşıcıdır.

Bir kişi başlatır, bin kişi tamamlar.

Tıpkı Elazığ’ın yaptığı gibi…