Güneykent TOKİ’de Altyapı Değil, Umursamazlık Taştı!

Bazen düşünüyorum da… Biz ne zaman bu kadar duyarsızlaştık? Ne zaman bir şeyler ancak “başımıza geldiğinde” anlam kazanmaya başladı? Güneykent Holpenk TOKİ’de yaşanan kanalizasyon taşkını, açık söyleyeyim: sadece boruların patlaması değil, sağduyumuzun da çatlaması bence.

Şimdi mahalle sakinleri tedirgin, haklılar da. Çünkü ortada biriken şey sadece pis su değil; endişe, ihmal ve belki de öfke... Bir vatandaş olarak sormak istiyorum: Bir çocuğun hastalanması mı gerekiyor müdahale edilmesi için? Bir aile mikrop kapınca mı “acil durum” ilan edilecek?

İnsan sağlığı bu kadar mı basitleşti? “Hallederiz, bakarız, geçici çözümle idare edin” demek, sorumluluk mu oluyor artık? Bu taşkın sadece sokaklara yayılmıyor, güven duygumuzu da yavaş yavaş eritiyor.

Bakın, bu sadece kötü bir koku meselesi değil. Bu, evine kapanmak zorunda kalan insanların meselesi. Bu, çocuklarını sokağa çıkaramayan annelerin meselesi. Ve en çok da ilgisizliğin, umursamazlığın ve sessizliğin meselesi.

Çünkü asıl mesele şu: Yetkililer nerede? Nerede bu kanalizasyon sistemini kuranlar, bakımından sorumlu olanlar, halkın sağlığını korumakla görevli kişiler? Kanalizasyon sokaklara taşıyor, insanlar resmen hastalıkla burun buruna yaşıyor ama cevap yok, ses yok.

Ben şahsen bu durumu sadece teknik bir aksaklık olarak göremiyorum. Bu bir halk sağlığı tehdidi. Ve halk sağlığı, göz göre göre riske atılıyorsa, o zaman ortada sadece ihmal değil, hesap verilmesi gereken bir vurdumduymazlık da var demektir.

Kaldı ki bu sadece Güneykent Holpenk TOKİ’nin meselesi de değil. Bugün burada yaşanıyor, yarın başka bir mahallede yaşanabilir. Biz susarsak, alışırsak, sineye çekersek, bir gün sıra hepimize gelir.

O yüzden artık “günü kurtaran” değil, geleceği güvenceye alan çözümler gerekiyor. Geçici değil, kalıcı. Yüzeysel değil, köklü. Yetkililerden beklentimiz çok net: Bu sorun derhal çözülsün. Halkın hijyen, sağlık ve güvenlik hakkı, lütfen bir kenarda unutulmasın.

Çünkü bir şey söyleyeyim mi? İnsanlar çöp dağlarını da, kanalizasyon taşkınlarını da unutmaz. Ama en çok da sorumsuzluğu, ilgisizliği ve sessizliği unutmaz.