İnsanın En Büyük İmtihanı: Yine İnsan

Bazı sorular var, uzun zamandır aklımda. Öyle gelip geçici düşünceler değil bunlar… Gün içinde bir an durduğumda, geceleri uyku ile uyanıklık arasında kalakaldığımda hep aynı şeyleri düşünüyorum. Belki sen de düşünüyorsundur; belki yolda yürürken, bir sohbetin ortasında ya da tam da biri seni kırdığında aklından geçiyordur: Neden insanın en büyük imtihanı yine bir başka insan? Diye.

Gerçekten... Madem herkes bu kadar yorgun, kırgın, bıkkın, neden her geçen gün biraz daha kötüleşiyor insanlık? Madem herkes doğru, düzgün, haklı… O zaman kim bu hayatı bu kadar çekilmez hale getiriyor?

Düşünsene, sokakta yürürken ya da sosyal medyada gezinirken, herkes birilerinden şikayetçi. Kimse mutlu değil. Herkesin bir “şu insanlar yok mu!” serzenişi var dilinde. Ama işin ilginç tarafı şu ki, bu "insanlar" dediklerimiz biziz. Sen, ben, o… Hepimiz bir başkasının hayatında “diğer insanız”.

Peki hiç düşündün mü; ya bu düzeni bozan, bu huzuru kaçıran, bu nezaketi tüketen kişi “ben” isem? Ya bir başkasının sabrını zorlayan, bir başkasının iyi niyetini tüketen kişi aslında sensen ya da ben isem? Kulağa hoş gelmiyor değil mi? Ama düşünmeye değer.

Belki de her gün aynaya bakarken sadece yüzümüzü değil, kalbimizi, niyetimizi, davranışlarımızı da sorgulamamız gerek. “Ben herkesten şikayet ederken, acaba bir başkasının gözünden ben nasıl biriyim?” diye sormalı kendimize.

Kimse kusursuz değil, bunu biliyoruz. Ama herkes mükemmelmiş gibi davranınca bu dünya yaşanmaz hale geliyor. Belki de mesele mükemmel olmak değil, samimi olmak… Belki de sorun, herkesin “değişmesi gerektiğini” düşünürken hiç kimsenin kendini değiştirmeye yanaşmaması.

İnsan olmanın yükü ağır. Ama belki bu yükü biraz hafifletmek, biraz daha güzel bir dünyaya uyanmak istiyorsak, önce kendi içimize bakmayı öğrenmeliyiz.

Sonuçta, insanın en büyük imtihanı yine bir başka insansa, bu sınavı kolaylaştırmanın yolu da kendimizden başlıyor olabilir mi?

Sen ne dersin?..