Işıkver’e Hak Edilmiş Bir Alkış Borçluyuz. Ancak…

Elazığ’da bacalar sadece duman değil, tartışma da tüttürüyor. Şehrin kalbine saplanmış dev bir endüstri anıtı gibi yükselen çimento fabrikası, bugün hepimizi temel bir soruyla baş başa bırakıyor:

Ekonomik katkılar mı, halk sağlığı mı?

Bu soruyu soranların en gür sesi bir süredir MHP Elazığ Milletvekili Semih Işıkver’den geliyor. Sayın Işıkver’in çimento fabrikasının taşınması konusundaki ısrarlı ve istikrarlı mücadelesi, bir vekilin sadece Meclis kürsüsünde değil, vicdan terazisinde de halkı için nasıl bir çaba sarf etmesi gerektiğini bize hatırlatıyor. Bu anlamda kendisine hak edilmiş bir alkış borçluyuz.

Ancak…

Söz konusu Elazığ olunca alkış da tek başına yetmiyor. 

Çünkü bu şehir artık lafa değil, icraata susamış durumda. 

Sayın Işıkver, bugüne kadar soru önergeleri vermiş, bakanlık dosyaları sunmuş, Meclis kürsüsünden ses yükseltmiş olabilir. 

Peki, sonuç? 

Ne yazık ki hâlâ aynı yerdeyiz. 

Bacalar çalışıyor, çocuklar toz soluyor, balkonlar kirleniyor. Umutlar ise yine gri bir duman bulutunun ardında.

Çimentaş’a buradan sormak gerekir; 

Yasal sınırlar içinde üretim yapmak, halkın ciğerini rahatlatıyor mu? 

Sadece “ruhsatım var” demek, insanlara temiz hava hakkını yok saymayı meşru kılar mı? 

Toplumsal sorumluluk, tabeladaki unvan değil, arkanızdan edilen dualardır. Bugün Elazığ halkı size dua etmiyor; en hafifinden öksürüyor.

Şehir büyüdü, sanayi alanı olduğu yerde kaldı. Fabrika artık dış mahallede değil, neredeyse site manzaralı. 

Bu sürdürülebilir değil. 

Elazığ için kademeli taşınma, teknolojik dönüşüm, filtre zorunluluğu ve yeşil tampon bölgeler artık lüks değil, bir zaruret.

Burada tekrar dönecek olursak; Sayın Işıkver’in samimiyetinden şüphemiz yok. Ancak bu mesele artık daha güçlü ve kolektif bir iradeye ihtiyaç duyuyor. El birliğiyle, siyasi fark gözetmeden, şehrin geleceğini zehirden arındırmak için harekete geçilmeli. Çimento değil, çocukların sağlığı bu şehrin temeli olmalı.

Son sözümüz ise kendimize! 

Bu kadar yıl sessiz kalmak, toza ve dumana göz yummak da bizim eksiğimiz. Belki de çuvaldızın en büyüğünü önce kendi duyarsızlığımıza batırmalıyız. 

Çünkü mesele sadece bir fabrikanın yeri değil; biz nasıl bir şehirde yaşamak istiyoruz, mesele bu.

Saygılarımla…