Kurban kesiyoruz, ama kesilen yalnızca hayvanlar mı? Yoksa…

Bayram geldi mi yoksa biz mi bayrama geldik, belli değil… 

Biz gerçekten bayramı yaşıyor muyuz, yoksa sadece gelenekleri mi sürdürüyoruz?
Ama şurası kesin belli olan!
 Bayramlar öyle yalnızca şekerlik ya da et dağıtımlık günleri değil. 
Bizim içimize, vicdanımıza, unuttuklarımıza dönüp bir bakmamız gereken zamanlar. 
Hani şu “durak” dediklerimizden…
Evet, bayramlar paylaşmakmış, kucaklaşmakmış, küsleri barıştırmakmış. 
Peki biz ne yapıyoruz? 
Sosyal medyada üç beş temenni, WhatsApp’tan toplu mesaj, balkon konuşmaları gibi içi boş selamlaşmalar… 
Sonra herkes kendi yalnızlığına geri. 
Oysa bayramlar; yetimin başını okşamak, yaşlının kapısını çalmak, arayıp sormadığımız akrabanın hâlini hatırını sormak içindir.
Kurban kesiyoruz, ama kesilen yalnızca hayvanlar mı?
Yoksa merhamet mi kesiliyor, akrabalık mı, komşuluk mu, yoksa insanlık mı?
Bayramda sofralar kuruluyor, ama kimin için? 
Hep aynı yüzler mi o masada, yoksa hiç görmediğimiz bir komşunun çocuğu da var mı? 
Yalnız bayramlık kıyafetle bayram olmuyor; biraz yürek, biraz empati, biraz da utanma duygusu gerek. 
Kapısı çalınmayan onca insan varken, kim hangi bayramdan söz edebilir?
Biz bayramlarda ne kadar “millet” olduğumuzu hatırlıyoruz, evet. 
Ama sonra? 
O hatırlayış, bir iki gün sonra yerini yine “ben”e, yine “bana dokunmayan yılan”cılığa bırakıyor. 
O yüzden, bayramlar bayram gibi geçsin istiyorsak, her günümüzden bir tutam bayram çıkarmayı bilmeliyiz. 
Yoksa ne anlamı var etin, şekerin, kurbanın?
Bu Kurban Bayramı’nda, gerçekten paylaşmak isteyenlere kapılar ardına kadar açılsın. Gönlümüz genişlesin, soframız büyüsün, merhametimiz taşsın.
Şu soruyu da kendimize soralım bir.
Biz gerçekten bayramı yaşıyor muyuz, yoksa sadece gelenekleri mi sürdürüyoruz?
Bayramınız kutlu, yüzünüz güleç, vicdanınız uyanık olsun.
Saygılarımla…