Bakışlar Değişirse, Hayatlar Değişir

İnsanlık, bir çocuğun gözlerindeki ışığı fark edebilmekle başlar.
Fakat ne yazık ki toplum, bu ışığı sadece “normlara uyan” çocuklarda arıyor.
Özel gereksinimli çocuklar söz konusu olduğunda ise çoğu zaman görmezden geliniyor. Aileler, acıyan gözlerle karşılaşıyor ya da sorguya çekiliyor:
“Neden böyle oldu?”, “Bir çaresi yok mu?”,  gibi yaralayıcı sorularla…

Oysa bu çocukların da onların fedakâr ailelerinin de tek bir isteği var: Kabul edilmek.

Sosyal hayatta bir çocuk, sadece fiziksel engeli olduğu için arkadaş grubuna alınmıyorsa…
Parkta oynayan diğer çocuklar ondan uzaklaştırılıyorsa…
Bir anne, çocuğunun özel durumu nedeniyle çevreden gelen eleştiri dolu ya da meraklı bakışlar arasında eziliyorsa…
Ben, asıl engelin kimde olduğunu sormak istiyorum:

Gerçek engel yürüyememek, konuşamamak, öğrenmede zorluk yaşamak mıdır?
Yoksa farklı olana tahammül edemeyen, empati kurmaktan aciz bir toplum mudur?

Toplumsal dışlanmanın yarattığı sessizlik, en çok da ailelerin yüreğine dokunuyor.
Destek yerine bakışlardan kaçınmak zorunda kalan; o bakışlardan kaçmak için sadece çocuklarına odaklanmaya çalışan…
Her adımda kendini ve çocuğunu açıklamak zorunda kalan binlerce aile var!

Bu aileler zamanla kabuğuna çekiliyor. Çünkü her açıklama, zamanla kapanmayan yaralara dönüşüyor.
En önemlisi ise: Bu aileler sadece çocuklarını yaşatmaya çalışmıyor;
aynı zamanda toplumun önyargılarına, dışlayıcı tavırlarına karşı da dimdik ayakta durmaya çalışıyorlar.

Ve bu mücadele çoğu zaman yalnız veriliyor.
Çünkü o sesi gerçekten duymaya, dinlemeye, anlamaya gönüllü bir toplum çok nadir karşımıza çıkıyor.

Oysa yapmamız gereken şey çok açık: Dinlemek, anlamaya çalışmak, birlikte yol yürümek.
Işık saçan her bir çocuk bizim geleceğimiz.
Dışlamak değil, kucaklamak insan olmanın gereğidir.